Henüz ölmemiş ölüler

Bir çocuğun gülüşünde Tanrıyı gördüm.Gerçeklerden bi haber bakan bir çift göz,tertemiz alın,gün ışığı saçlar.

Bizlerde çocuktuk,şaka gibi.Bizimde gülüşümüzde gördüler mi yaradanı acaba ? .Yaratılmış milyarlarca insan.Işin garip tarafı toprağın altındakilerin üstünden fazla olması. Neden öldü ki bu insanlar ? Bir egoistin tatmin savaşından mağlup çıktılar çünku. Serserice dolaşanlar ,sokakta büyüyenler sokakları kirletmediler. Bir gülüşün yangınında yaşadılar. Bir umut kırıntısına işaret parmağına bandırdılar . Yaşayanlar ,ölüler, henüz ölmemiş ölüler,sadece var olanlardan oluşan bu dünya kendi hamuruna maya yaptı bizleri. Paramparça olunmuşluğu biliriz birçoğumuz yada paramparça etmeyi. Hem katil hemde maktül. Peki yırtılan umutları bilir misiniz ? Bir kadını seversin ama saçları ama gülüşü ama göz kaçırışlarını kazırsın beynini. Kalbinde parmak uçlarında  yürüyen  bir palyaço oluverirsin soAcılarıni seversin ,acılarını nasıl da diğer insanlara belli etmediğini görürsün. Bilirsin sende belli etmemeyi çünkü. “Kırık kalpler durağında inecek var” dersin . Şoför duyar içinin tiz çığlıklarını. Inersin yürürsün kırmızılı beyazlı saydam tanecikli yağmurlar yağarsaç uçlarına sen yürürsün. Kirli bir gömleğin çamaşır makinesini sevmesine benzer bu. O yağmur yağar ve sen temizlenirsin. Dağ eteklerindeki kamıştan evine varırsın. Bi dolu muhabbet edersin çay arasında gökyüzünün hemen altında…