Artık ve Eksik

Artık ölüyorum. Bunun bir başlangıcı yok artık. Kurumuş dudaklarımdan dökülen cümlelerimin bir korkusu yok . Bencilliğimin ve bağnazlığımın arkasında dua eden bir yahuda yok . Kırılan parmaklarımın tuttuğu göz yaşlarımın yansımaları, çürümüş bedenimin içerisinde yok artık. Sessizim.. Rüzgarlı bir havada gecenin diplerine doğru yürürken sessizim. Kaldırımlara tükenmiş insan kokusu sinmiş. Ruhum büstünün bulanık ve boşalmış tenimden dökülen tuğlalar ile. Bir o kadar da huzurluyum. Kabul edilmemenin ve sahte suretlerin dillerinden dökülen düşlerin sahip olma arzusu savaşına girmememin huzurundayım.

Ne olduğum hakkında hiç bir fikrim yok.. Ne olacağım hakkında da. Ne olmam gerektiği hakkında da. Bana ne olacağımı söyleyenler, ne olmam gerektiği konusunda iyi fikir verenler, bu zaman içerisinde gülmeyi ve ağlamayı öğretenler. Hayal etmenin, sevmenin, sevişmenin, mutlu olmanın, dost olmanın ve kardeş olmanın en çokta ne olduğunu biliyor olduğunu sanmanın bilgisizliğinde bir sokak lambasının altında üşüyorum. Beynim dört bir tarafa yelken açmış durumda..

Gözlerim Babil. Artık ölüm bana doğduğumu bilmek kadar yakın, ciğerimde ki ilk havanın ruhuma tapınması kadar iğrenç.  Sizlerin yaşam olarak isimlendiriği bu bilgi kirliği.

Artık ölüyorum. Tenimde solgun bir güneş ve dudaklarım da tütün tadı. Yaralarıma basılmış her biri.

Gece uzanmış saçlarımın diplerinde ki ekmek ufaklarına. Oysa kandırmışım kendi kendimi girdiğim her savaşta yenile yenile düşerek ve tükenerek. İğrenç bir nedenim ben. Nedensizliğin günah dolu bakışlarında tecavüz edilmiş bir sessizliğim ben.

Sessizim. Hemde sizin kadar. Ama biraz daha fazla. Sadece birazcık. Ve buna sahip olmak beni öldüren neden işte..

Artık ölüyorum. Sahip olmak istenilen hayallerin yarattığı düşlerle ve gülümsemelerle.

Kendimi aramaya çıktığım bu yolda kendi olduğunu düşünen insanları tanıdıkça kendimi kaybettim.

Sizler bir arının bal topladığı çiçeği gibisiniz..

Artık Ölüyorum. Sizlerinde var olduğu kadar…