Bedenim yorgun, omuzlarım hayatımın yirmi dördünde gördüklerim yüzünden ağrıyor. Bitmeyen bir eleştiri hastalığına tutuldum sanki. Bu eleştirel gücümü seviyorum lakin bu sevgi ufkumu genişleten bir derya olduğu gibi o deryada beni kaybeden kuvvetli fırtınam. Eleştirel gücüm umutsuzluğum, karamsarlığım, omzumdaki yük, gözümde gözyaşı, mecazi olarak bir köpeğe üç kap su, aynı zamanda yüreğimdeki o koca sevgi, her gün doğru bildiğim yolla diktiğim ve yine her gün suladığım geleceğim. Yoruldum, her bir beyin hücremle, tüm güvenimle, sevgimle yoruldum. Olur mu öyle demeyin? Sevgiyi de güveni de ekecek toprak bulmak ama mesafelerin olması, bireysellik yolunda ayrı uğraşlarımız, empatide farklılık anlayışımız vs derken tohumlarımız topraktan kalkar oldu, rüzgarda savrulup bir kuytuda filizlenmeyi bekler olduk. Sonra mı başak olduk, başımızı ezmesinler diye ensemizi kollar olduk. Biz sahiden ne olduk?
Sahiden ne oldu?
