Duygularını gösterebilmek çok güzel bir özellik insanlar için ben bunu bir türlü beceremiyorum yaşadığım hayatta girdiğim bütün ilişkilerde bunun eksikliğini yaşadım ve galiba yaşamaya da devam edeceğim.
Bana değer gösterdiğini düşündüğüm insanlara gösterdiğim değeri nedense gerçekleri söyleyerek gösterdim bunu yapmamam lazımmış çünkü yalan söylemek bu insanlar için daha önemliymiş bunu 27 yaşında anlamış olmanın salaklığı içindeyim. yakın zamanda bir arkadaşım yalnız olmak istemiyorsam belirli kalıplara girmem gerektiğini söyledi ben bunları ret edince ise sevdiğim ve keyif aldığım çoğu şeye saldırdı. Bunlar bence kırıcı sözler idi ama esas olan arkadaşım dediğin insanın sana bu zamana kadar yalandan ibaret sözler kullandığını anlamaktı.İnsan arkadaşına karşı realist olmalı ve gerçek duygularını söyleyebilmeli bir şey ona yakışmıyor ise bir davranışını yanlış ise bunların arkadaşından duymak insanı gerçekten mutlu eder. Kırıldığımı gösteremediğim için karşımda gülmesi ise intikam isteğimi kamçıladı. O anda Ramiz Dayı görse yanına alıp öğrencisi yapardı kesin.
Yaşananlardan sonra bir duygumu gösterebiliyormuşum öfkemi. Öfkemi gösterdiğim zaman ise cidden kötü bir insan oldum herhalde yaşadığı bütün ilişkileri bildiğim için girdiğin kalıpların bir işe yaramadığını en fazla iki aylık ilişkilerinin olabileceğini sağa kaldırıldığında ise onun gibi kızların olduğunu özel bir insan olmadığını anlamasını ve ağlamasına neden oldum ve o dakikadan bu yana kötü bir insan olduğumu düşünüyorum. İnsanlar beni incitiyor ama ben cevap verdiğimde kendimi kötü hissediyorum.
Galiba büyük bir aptalım…
