Şafaklarımda bir ağırlık hissediyorum gecenin kırık saatlerinde. Kılıksız bir gölge kovalıyor düşüncelerimi. Var olduğumu bilmenin acısı ve doğmanın sancısını en afili kıskançlıklarda boğmak… bir insan bu kadar cesur olabilir mi? Bir şeye cesaretim olsa, o muhakkak ki şah damarıma saplayacağım bir çivi ya da boynuma dolayacağım bir kablo veya beynimi darma duman edecek bir kurşun olurdu. Ezelden mağlup olmak böyle bir şey olsa gerek.
Bıkkınlığın nirvanasını yaşayamayan insanlara anlatamayacağım bir cümle: Özlüyorum anamın rahmini, hem de delice. Ölü doğmamamış olmanın burukluğunu, her fırtında kendisiyle kavgalı olduğum sigaradan çıkarıyorum. Oksijenin ve diğer bütün gazların valsine ayak uyduran şu grimsi duman var ya? İşte o bir nebze rahatlatmak uğruna sürekli damarlarımda dolaşıyor. Gayrısı koca bir ‘’hiç’’…
Ummakla sanmak arasında çirkin bir tereddütteyim. Umup, hayallerin peşinden koşmak gücümü yitirdiğime inanıyorum artık, sanıp tembellik etmek… dünyamı açıklayacak tek motto bu: Sanıp sadece tembellik etmek istememin ardında yatıyor güçsüzlüğüm. Ne gökyüzünün karanlığı ne de ayın ihtişamına kaptırıyorum o nefret dolu bakışlarımı. Çünkü hak etmiyor korteksimin bana vermek istediği tüm bu somutluğa inanmak.
Acıların dirilttiği bir bedene sahibim. Acılar palazlandırıyor gençliğimi ve uykularımı. Çekilebilecek her acı fırsatını kaçırmadan tıpkı Cioran gibi gece uykularımı bölüp uzun yürüyüşlere çıkıyorum. Sokak köşelerinde bekleyen fahişeler, yemek için bir şeyler arayan ve kaburgaları sayılan köpeklerin arasından geçerken düşündüğüm her şey… şehvetin, acının, körlüğün ve duyumsayamayışın haklılığı kemiriyor sanki gözlerimi. Bu dünyada mutluluğa değecek bir şey olmadığı gerçekliği ve mutlu olmak için tüm imkanları kullanan insanların arasında bir çelişki yaşıyorum. Elveda insanlık, artık buralı değilim…
1 Yorum
Teşekkür ediyorum kıymetli kardeşim. Çelişkilerimiz daim olsun ki canlı olduğumuzu bilelim.