Keşke elimde bir imkan olsada alıp başımı Issız bir dere kenarına yanımda kitaplarimdan başka hicbirsey olmadan ömrümün geri kalanını sürdürebilmek için yerlesebilsem
Ne bir insan girse hayatıma nede nede insanlık dışı bir hayat…
Kitaplarım ve ben birlesebilsek sorgusuz sualsiz
Hayat her an değişirken insanlar bu denli cirkinlesip ruhsuzlasirken ben ben kalsam hep Vicdanım la ve o bitmez tükenmez sevgimle
Silebilsem keşke küçücük bedenlerin kaldiramadigi yükleri sonucu akan o inci tanelerini
Opebilsem keşke o tertemiz yureklerinden
Dik dur diyebilsem keşke
Acılarını Silebilsem
yuzlerindeki gülümsemeyi yeniden yesillendirebilsem
Ama olmuyor her bir masum gözyaşı doktugunde benim içim eriyor
Tasiyamiyorum bu yükü
Silemiyorum Elif lerin inci tanelerini
Bitti dercesine sarilamiyorum yureklerine azaltamiyorum acılarını
Gücüm yetmiyor azizim bu dünyayı durdurmaya
geçmiş güzel günlere dondurmeye gücüm yetmiyor
Diyorum ya azizim herseyi birakip çekip gitmeli sessiz sakin uzuntunun kederin olmadığı o Rengarenk düşlere…
5 Yorum
belkide gitmenin bir çözüm olmadığına olan inancımı hala içimde canlı tutmaya devam ediyordum. Umut varsa ufacık ta olsa insan gidemez ama ya acılar için de kıvrananlara değebilecek kadar uzanamıyorsa ellerimiz ne olacak işte yazıyı çetrefili hale getirende aslında bu değilmi? kalsan bi dert kalsan iki dert olmuyor mu sonuçta. Ama değebildiğin kadar hayata değebilmek ve onları güzelleştirmek adına gitmek değil kalmak gerekmez mi yine de?
“Keşke elimde bir imkan olsada alıp başımı Issız bir dere kenarına yanımda kitaplarimdan başka hicbirsey olmadan ömrümün geri kalanını sürdürebilmek için yerlesebilsem”
İnsan yalnız kalmaya dayanabilen bir varlık değildir. Eğer kendi içinde kocaman bir dünya kurmadıysa yahut buna alışkın değilse kendi cehenneminde yalnız kalmaktansa acı çekmeyi bile tercih eder. Çünkü bizler uyarıcı bağımlısı 21.yy çocuklarıyız. Bir çoğumuz şehirlerde büyüdü, diğer insanlarla hep iç içe. Her ne kadar içinde bulunduğumuz durumun sıkıntısından dolayı arada sırada romantik düşünceler zihnimize üşüşse de “into the wild” tarzı bir hayali finanse edebilecek güçlü bir benliğe bir çoğumuz sahip değil. Biz entrikalarla yaşamayı seviyoruz. İstediğimiz tek şey bunlarla sürüklenmek yerine bunları manipüle edecek güce sahip olmak sadece.
Gidemiyor insan keşke gidebilse. Alsa bavulun çıksa yola. Lakin o iş o kadar kolay değil. Duvarların olacak. Yeni yerlerde bu sıkıntılar olmayacak mı? Kaçınca kurtulmuş mu olacaksın? Yapma azizim, ne kaçmak bizi kurtarır ne de kaçtığımız yer olduğumuz yerden farklı.
Çok doğru Selçuk bey. Kaçmaya çalışan insan aslında olduğu yerden değil kendinden kaçmaya çalışıyordur. Nereye giderse gitsin kurtulamaz o histen.
Doğru aslında kaçmak bir şeyleri değiştirmiyor. Peki kalmak ? anlatmaya çalıştığım insanın bu ikilem içeerisinde bir ömür sürdürdüğü. Gitmek isteme nedeni de önemli değilmi aslında evet şehirlerde yaşıyoruz. İnsanların iki yüzlülüğüne, hatta iki demenin az kaldığı durumlarla karşılaşıyoruz. Minicik çocukların çektiği sıkıntıları görüp kendi çocuklarımızı sokağa tek başına salmaya korkuyoruz. Peki değiştirmeye gücümüz yetiyormu. Televizyonda gördüklerimize elbette üzülüyoruz peki ya sonrası? Sözüm elbet meclisten dışarı ama elinden birşeyler gelipte yapmayanları görünce neden burdayım diye sormadan edemiyorum kendime. Ama hayat böyle işte bazen çok istesenizde tutamazsınız yardıma ihtiyacı olanların ellerini, silemessiniz göz yaşlarından tek bir damlasını. Evet şehirlerde yaşıyoruz. Ama çoğu insanın karşı komşusunun açmı tokmu olduğundan haberi bile yok. Oysa televizyonlar dünyanın öbür ucundaki insanların yaşadıkları acıları bize gösterebiliyorken. Uzaktaki acılara elimiz yetmiyorda yanıbaşımızdaki acıları görmeyişimiz neden?