Ama yaşamak, kendi boyutlarına karşı körleşmektir.
Yeisle birleşeceğim ruhuma karşı, ve düşmanı olacağım kendimin..
İçimizdeki peygamber, bizi kendi boşluğumuzda ihya eden deli tarafımızdır.
İdeal bir şekilde zihni açık, yani ideal bir şekilde normal insan, içindeki hiçlik'ten başka hiçbir şeye tutunmamalıdır.. Onu işittiğimi
farzediyorum: "Amaçtan, bütün amaçlardan koparılmışım, arzularımın ve burukluklarımın sadece formüllerini muhafaza ediyorum. Sonuca bağlama eğilimine direndiğim için ruhu yendim, tıpkı hayatı da, onun içinde çözüm aramaktan dehşete kapılarak yendiğim gibi.. İnsanın seyri ne mide bulandırıcı şey! Aşk iki tükürüğün karşılaşması.. Bütün duygular mutlaklarını salgı bezlerinin sefilliğinden alırlar. Asalet varoluşun yadsınmasındadır, harap olmuş manzaralara tepeden bakan bir tebessümdedir yalnızca.
(Vaktiyle bir "benliğim" vardı, artık sadece bir nesneyim.. Yalnızlığın bütün uyuşturucularını tıka basa alıyorum, dünyanın uyuşturucuları bana benliğimi unutturamayacak kadar hafiftiler. İçimdeki peygamberi öldürmüş olduğuma göre, nasıl olur da insanlar arasında hala bir yerim olabilir ki ?)
Ruha sirayet eden aydınlık, yaraların ışığın içeriye girdiği yerdir, mağlup oldu karanlık..
4 Yorum
Karanlık geceni usulca aydınlatan bir kızarıklık. Parmak uçlarında ve bıyıklarında sararmalar. Senin için en güzel ses belki “tık” diye ifade edebileceğin tabaka kapanışı. Dayan, o günler ağustosu sever belki. Gülme, sokak aralarında bıraktığın yalnızlığa. Bir ıslık belirir sessiz karanlıkta. Gözlerin dalar uzaklara. Tüm kötü alışkanlıklarına sarıldın. İkinci dünyana hoşgeldin.
Bütün sessizliği duyar gibiyim, ne yakınım oysa seslere, adın kulaklarımda, tanımı bende yalnızlık, sözlüğe baktım orada da öyle, şimdi bütün anlamlardan uzaklaşmışım, anlardan, zamanın ortasında kök salmış, kuş olmuş evime gelmişim..
Sessizlik bozuldu birden. Anlamlandırılmamış şarkılara boyun eydi gece. Uzun uzun baktım tek bir fotoğrafa, manzaraya. Gözlerim yorgun. Kalbim kadar olmasa da. Gün geceyi böldü. Uzaklaştım kendimden. Karanlık çaldı hayallerimi, belki de beni. Yalnızlık, büyük bir gölge kapında duran. İçindesin ya da seni boğan. Kanatların kırıldı, düştün sende uçurumlardan. Korkma sakın, uzun uzadıya seni bekliyor zaman. Ya da kendine söylediğin kaçınılmaz bir yalan.
Sahi insanı hep tanım’layamayışımdandı bu yalnızlık karanlık hikayeleri çağlar boyunca, ee insan da hikayesi olunca anlamı oluyordu dimi, izi kalıyordu hani, hangi şarkının başında unuttum seni nefes alırken bilmiyorum, ama kaçamıyorsun çektiğim fotoğraf karesinden, şimdi bir nefes geçmiş, bir nefes gelecek, radyoda sesin kalır, nefes alışın kazınır mıh gibi gülüşüme, senin adın uzak olsun benim adım turna katarı..