Gelmeden anlaşılır bir yorgunluktu üzerindeki
Öylesine kabuklu ve bir o kadar çatlaklarından yaşlar sızan
Dağılmak korkusu…
Bir an bile katlanamadığın bedenin soğuk, bakışların soğuk.
Sesinde tahammülü zor kinayeler sanki sihirli kelimeler hiç değmemişçesine
Öyle bir kabulleniş ki seninkisi;
Dinlenmeden, nefes almadan karanlığı özlemle kucaklarcasına,
Ne güneş tenine değmiş ne de rüzgar kulağına fısıldamamış sanki
Güzel hiçbir duygudan nasibini almamış tavırların,
Diplere ittiğin hislerin,
Ceviz ağacı misali kasılmaların…
Yalnızsın.
Adını duymaktan nefret edecek kadar yalnızsın.
Ve farkındaydım,
Karanlık köşende türlü hesapların peşindeyken bile içindeki ay tutulmasının farkındaydım.
[zombify_post]
1 Yorum
Şiddetli cümlelerimin esiri oluşum yalnızlığımın işareti. Sesim bana ait değilmiş gibi. Kaşının teki diğerine nazaran daha yukarıda. Sinirliyim ancak kibri in beni mahvedişine. Basit kararlar vermek benim için zor. Yalnızım. Kalabalıktan koşar adım kaçarken kalabalık içimde. Hissetmiyorum artık parmaklarımı. Yazmak yalnızlığımın habercisi.