Tabut

Sokak lambalarının altında, kaldırımlara kardeş olmuşum. Sakallarım uzamış, uzamış, uzamış. Gözlerimin önü kararmış. Bıyıklarımda sararmalar var. Ellerim nasırlı, tırnaklarım tozlu. Gömleğimin iki düğmesi kayıp, pantolonumun dizlerinde yırtıklar var. Gözlerim uykulu. Oturdum duvar dibine. Önümden geçen insanlar var. Onlara göre ben zavallı bir adamım. İnsancığım, direkt insan kategorisindeki kişi değilim. Ezik, konuşulmaz, yardım ve yataklık edilmez biriyim. Okumadım, gamına koyayım adam yerine de koyan yok. Benim dışımda. Bir tek ben kendimi adam yerine koyup kendimle konuşuyorum. Üst kattaki kafenin terasında oturup nargile, sigara, ice tea, çay, frozen içen insanların benden haberi yok. Ya da benimle muhatap olmamak için görmezden geliyorlar. Banane bundan. Onların ağzı gevşek duruşlarından, iftiralarından, dedikodularından banane. Beni tüm bunlara alet edeceklerse varsın beni adam yerine koymasınlar. Ben kendimi dinlerim, kendimle konuşurum. Bence zaten öncelikle kendimizi dinlemeliyiz. Hergün defalarca onlardan uzak olan bir yaşama adım atıyorum. Onların bundan haberi yok. Belki de sadece kurmaca içinde olan benim. Biraz daha kafayı çektiğim şu dakikalarda zaten temiz olmayan dudaklarım biraz daha kirleniyor. Benim için şuan bunun bir önemi yokken çevremden geçen insanların tiksinerek gözlerini kaçırırken bir o kadarda burunlarını kıvırmalarını yadırgıyorum. Alkol bu kadar kötü mü kokuyor acaba, derken kendime;herhalde öyledir, cevabı geliyor zihnimin derinliklerinden. Bir sokak köpeği yaklaşıyor ayak ucuma. Selam verdi gözleriyle bana. Gözlerinden aşağı süzülmüş birkaç göz damlasını yerleri hala kurumamış. O da bizden demekki. Uzattım elimi. Geldi, oturdu usulca yanıma. Uzattı patilerini soğuk kaldırımlara. Okşadım başını, ben anlattım o dinledi soğuk kaldırımlarda. Uyandık beraber yeni güne. Sanki dünden bir farkı olacakmışçasına doğruldum. Gözlerimi ovuşturup ağrıyan belime destek için attım elimi. Hadi dostum, karnımızı doyurmak için biraz yürüyelim. Gülümse. Tabutlarlarımızda tek başımızayız.