Benden niçin kaçıyorsunuz? Size zarar verebileceğimden mi korkuyorsunuz? Korkularınızın sizi her saniye ele geçiriyor olması aslında çok özgür bir hayat yaşamadığınız gerçeğini yüzünüze vurunca bundan utanç duymuyor musunuz? Özgürlüğünüzü yitirdiğiniz halde insanmış gibi dolaşabiliyor musunuz etrafta? Topluluk içindeyken kınadığınız davranışları tek başınıza yapmaktan kaçınmıyor oluşunuza nasıl kılıflar buluyorsunuz? Bu kılıfları en yakınınızdakiler fark edince endişe ediyor musunuz kişiliğinizin sadakatinden? Yanlışa meylederken kendinizi istisna veya koca bir kum yığınındaki ufak bir tane olarak görüp bu yanlışın vereceği zararların da bu kadar basit olacağına mı inanıyorsunuz? Madem kendinizi bu kadar ufak görüyorsunuz neden topluluk içinde daima kendinizi yüceltme ihtiyacı hissediyorsunuz? Sıradan olanla yetinmeyi küçük görürken asıl küçümsediğinizin diğer insanlar olduğunu görmediğimizi mi sanıyorsunuz? Aykırı olmaya methiyeler düzen insanlara verdiğiniz prim aslında içten içe olmayı arzuladığınız fakat koca kıçınızı kaldırmaktan aciz olduğunuz için yaşayamadığınız hayata olan bir özlemden mi ibaret? Öyleyse neden bu marjinal tavırları takınırken eşitlik kisvesi altında diğer insanlara kendi doğrularınızı dikte ediyorsunuz? Bizim tek suçumuz sizin kadar "aydın" olamamamız mı?
Oysa ben sizi tanımadığım halde size sadece "saçım nasıl olmuş kötü durmuyor değil mi?" diye soracaktım. Endişe etmeyin size açılmak gibi bir niyetim yok. Dünya siyah ve beyazdan ibaret bir yer de değil. İnsanlar bedensel ihtiyaçları haricinde de birbirleri ile iletişim kuran yaratıklardır. Bir kısa filmde diyordu: "İnsanlar diğer hayvanlardan çok gelişmiş beyni, kavrayıcı başparmakları ve de hür oluşu sayesinde ayırt edilebilir." Bu paranoya sizi bu denli kaplamışken siz özgür olamazsınız, üzgünüm. Öfkeniz ve açlığınız gözünüzü o denli kör etmiş ki saldırırken uçuruma gittiğinizin farkında değilsiniz. Belki başka sefere.
