Güldüm geçtim olaylara. Kahkahalar attım, ayakta duramazken. Yalnızlığımla başbaşa. Vurduk kadehin dibini masaya. Gözlerimiz görme yetisinden uzaklaşırken biz yaklaştık birbirimize. Ya da öyle sandım. Geçemedim geçmişimden. Unutmak istemiyorum bir bir olayları. Niyetim topyekün silmek belki de. Sıfır bir, can. Olmaz ki artık okyanuslar deniz. Ya olacak çöl ya da kalacak varlığıyla. Kime güvenebilirsin ki, kendini açmak için. Sana senden yakın bir dost var mı? Güven duygumuzu aldığımız yaralarla nasılda yitirdik ama. Yok ya, belki tam tersini denemeyi elimizle yitiriyoruzdur. Yaralarımızla iyileşmeyi, üzerine gitmeyi deniyor muyuz? Soruyorum sadece, güvenmek ya da güvenimizin kazanılması için ne yapıyoruz? Güvenmek için çabamız var mı veyahut güvenmemiz için çabalayana yol açıyor muyuz? Boşver, ne de olsa baştan başlamak zor değil mi? Bana benden yakın bir dost varsa bilmem lazım. Niye geldik ki yeryüzüne sanki. Güvenmeyecek, tanışmayacak ya da ne bilim saçmalamayacaksak. Düşün bi bunları. Haydaa, uzatma şimdi laflarını. Düşün bir kere sadece. Kendine güven, at adımlarını, yarını yarın düşünürsün. Bugün sadece sen varsın. Kararıyor gökyüzü. Kendime biraz zaman ayırmalıyım. Kendimle beraber.
https://youtu.be/TODaqcZfEfg
