Özlüyorum

Dinliyorum sobanın sesini. İçindeki kovada yanan odun inim inim inlerken ben sadece ısınıyorum. ‘Sen bunu mu düşündün lan?’ diye soranlarınız varsa şayet, evet bunu düşündüm. Benim ısınmamın yolu cidden bir odunun inlemesi mi yoksa kömürün feryadı mı? Ben üşümesem bunlara hiç gerek olmayacaktı. Sizce ben havadan dolayı mı üşüyorum? Hahaha, tabiki hayır. Ben özlüyorum dostlar… Çocukluğumu, bilyelerimi(gullelerimi), tapalarımı(gazoz kapaklarını), ne’ bilim özlüyorum işte… Ama en fazla dostlarımı özlüyorum. Hani bazen saçma saçma gülmelerimiz olurdu ya hah işte onları. Hani bazen götümüz soğuktan donarken titreye titreye sigara içerdik ya hah işte onları. Ne’ bilim uzun uzun konuşmalarımızı, felsefik takılmalarımızı, ağlaşmalarımızı… Özlüyorum ya! Sabahladığım, uykusuzluktan sızdığım geceleri paylaştığım her anı özlüyorum. Özlediklerimi toplayıp gitmek istediğim ütopik düşüncelerim oluyor. Sonuç, tabiki gidemiyorum. Neden, çünkü gidersem burdakileri de özlerim. İnsanım lan ben, özlemem çok normal değil mi? Siz hiç özlemiyor musunuz? Peki, özledim dediğimde niye size garip geliyor? İnsan özlemez mi ya? Ya da biz insanlıktan uzak mıyız veyahutta insanlıktan uzaklaşıyor muyuz? Oturun, evet ilk bulduğunuz mindere oturun ve düşünün. Sadece oturun ve özlediklerinizi düşünün. Kendiniz için düşünün. Bir dakikanızı ayırın ve o lanet olası yirmi dört saatin sadece bir dakikası gerçekten size ait olsun, düşünün. Özlemlerinizi anımsadıysanız şimdi benim sorumu düşünebilirsiniz. Sizlere kolay gelsin. Ben sıcacık sobamın dibine inleyen odunları dinlemeye gidiyorum…

[zombify_post]