Okumak, insana huzur verir ve bunu yalnızca okuyan insan bilir. Huzuru kitaplarda bulan insan okuyucudur. Çünkü o insan kitabı sırf bitirmek için değil, gerçekten istediği için okuyordur. Kendisini rutininden soyutlayıp kitaplara adayan, sayfalarda kaybolan ve kaybolduğu sayfalara geri döndüğünde yeni bir “ben” bulan insandır asıl okuyucu. Bir şeyler öğrenmek için okuyana da okuyucu denmemelidir. Okuduktan sonra yeni şeyler öğrendiğini fark edendir okuyucu.
Okumayı denemeyen gençlerin, kitapları sıkıcı bulmasına bir türlü anlam veremiyorum. Bu, bir çocuğun hiç tatmadığı bir yemeği sevmemesi gibi bir şey. Kulağa çok saçma geliyor, öyle değil mi? İnsan hiç denemediği bir şey hakkında nasıl yorum yapabilir? Doğrusu buna çok şaşırıyorum. "Bu yemeği sevmiyorum." diyen çocuk yemeği yapana, "kitap okumayı sevmiyorum." diyen genç de yazara saygısızlık etmiş olur. Bu emek hırsızlığıyla eş değer bir şeydir benim gözümde.
Her kitap, okunmaya değerdir. En azından her kitap bir şansı hak etmelidir. Kitap okumaya karar verdiyseniz eğer, ne alacağınızı bilmeden kitapçıya girmelisiniz. Raflara göz gezdirip o muazzam görüntüyü hafızanızın bir yerine mutlaka kazımalısınız. "Hangi kitap estetik görünüyor?" , "Hangi kitabın yorumları olumlu?" Bu gibi sorulardan kaçınmalısınız. Kitapların sizi etkilemesini beklemelisiniz. Daha sonra elinizde bir kitap olduğunu fark edersiniz. Sayfaları aralayıp o mis kokuyu içinize çekmeyi unutmamalısınız. Daha sonra paragraflara kısa süreli bakışlar atmalısınız. Bir cümle dahi sizi etkilediyse, hiç beklemeden o kitabı almalısınız.
Fani dünyaya birçok insan salt bakış açısıyla bakıyor. Sorunlarla dolu dünyayla başa çıkmak için hayal dünyanızın geniş olması gerekir. Dünyaya tek bir pencereden bakmak sizi ileriye taşımaz. Birçok bakış açısına sahip olmalısınız ki, sonsuzluğu kucaklayasınız. Sonsuzluğu kucaklamanın tek yolu da kitap okumaktan geçer. Kitaplar liman, bizler gemi; "O gemi bir gün gelecek" diye bekliyor limanlar bizi.
O Gemi Birgün Gelecek
