Gökten düşen bendim, ademin kafasına değil, eline düşen elma yoktu, havva bundan bi haber başka trene bilet almış binmiş 9.45'te, o trene bende bindim, ismim silinmişti yeryüzünden tam yedi kere, adımı bilen varsa söylemesin, tanımlamasın beni hiçbir kelime, bir anlamım olmasın hiçbir çağda, olsam olsam kuş olurdum menevişte, sesim kulaklarımdan bağımsız, ellerim hürdür, gözlerim muhalif, yolda benim yolcu da bir nefeste dünyanın tam ortasında, giden yol da değil ki o yolun durma biçimi giden biziz, bize yolda yanımıza alacağımızı, üzerimizde taşıyacağımızı unutturmuşlar, kervanı yolda düzün der gibi, yolda kalanın vay haline, iki kere seslenmişler üçüncü de yine duymamışım, ben sessizliğe yakınım dedim anlamadı, bende anlamıyorum, anlatamıyorum, bu bir bağırış değil haykırışta, sağır etmez insanı, susturmaz durdurmaz da kendini, anlamazlığım ha böyle mıh gibi çatılıyor kaşlarıma ezelden beri, bir tek kuşları anlıyorum ben, neden yerde değil de gökteler, kök salmışlar bulutlara, ne işleri var bu hengamenin içinde, kendine yer aramaya, insan dahi sığamıyorken ve dahi kaçış arıyorken, yersiz yerli kelimeler dolanıyor anlatamayışımda, dile gelse bir kuş daha uyanır içimde, desem ki menevişli kuş benim, lastik taşı sıkarlar vallahi o benim diyemem meryem, iz bırakmalarımla meşhurum derim, ses et desem kıyamet baş kaldırır, ben bakamadığım çocukların gözlerinde anlam arayışındayım, ben anlayamam hangi kuş ne taşır, anlatamam ki anlamazlar ordusuna, ama sen dim dik dur karşımda, bir kere geçtin ya yeryüzünden, ben tanırım seni ayak izlerinden, sahi ya hiç geçmeseydin, kim tutardı kendi çizdiğim ellerimden..
Menevişli Kuş
