Küçük bir veda ne kadar acıtabilir???

Yolcu ütopyadan ayrılmak üzereyken bardaktan boşalırcasına yağan yağmur karşıladı onu. Sanki gidiyorsun ve kalbin yaşadıklarına ağlıyor der gibiydi bulutlar… Çünkü yolcu bu küçük ütopyasında çok güzel anılar ve arkadaşlıklar biriktirmişti. Ütopyasının her sokağında her caddesinde buram buram yaşanmışlıklar kokuyordu. Yolcu durakladı usulca, gözleri dolar gibi oldu. Toplumda arkadaş diye tabir edilen ama onun kardeş dedikleri onu yolcu etmeye gelmişti. Sarıldı kardeşlerine. Sanki kardeşlerinin gözleri gitme be daha çok yaşayacağımız var der gibiydi… Artık vakit tamam dedi yolcu, içindeki fırtınalara inat edercesine bindi otobüse. Camdan kardeşlerine son bakışını attı, son selamını verdi. Sanki aradaki cam değildi, onlarıda yanında götürebileceği bir yerdi. Onları cama ince ince işledi yol boyu izleyebilmek için. Otobüs yavaştan hareket etmeye başladı, yağmur durmuştu. Yolcu son kez baktı ütopyasına. Hava yağmur sonrası çok güzel olmuştu, ütopyanın tüm kirini temizlemişti… Bulutların serzenişini inatla kırmaya çalışan son güneş ışıkları kalmıştı yolcuya. Turuncu ve kırmızı arası renkteki ışıklar bulutlara inat son kez göstermek istiyordu kendini. Yolcu onlara da el salladı giderayak. Ve işte yolculuk başlamıştı, yolcunun o çok sevdiği ütopyasından… Gülümsedi son kez umursamaz bir tavırla yine gelirim elbet dercesine. Camda ütopyasını, ailesini ve kardeşlerini(arkadaşlarını) izleyerek gitti yolcu. Geçmişini, anılarını izleyerek gitti, biraz yüzünde piç bir gülümsemeyle biraz içi sızlayarak gitti…