Bir defter ve iki fotoğraf. Günlerce yazabileceğim satırlarım kaldı komidinin üzerinde. Günler biriktirdim bu akşam. Saat 00.02 satırlarımın başlangıcı olurken güneşimin sonu oldu. İki büyük usta kaldı iki fotoğrafla. İki büyük fotoğraf kaldı anılarımla yanıma. İyi ya da kötü herbiri benim. İki gülüş kaldı fotoğraflarda. Bir şehirden ziyade birleşmenin gülüşü bu. İki mutlu insan kaldı o gülüşlerde. Özlemin sonunda gözleri titreyen. Apolitik değil bu yaşanmışlıklar. Ben bir ideolojiye bağlı kalamam. İki koca yürek kaldı o mutluluklarda. Bizden arta kalan gülüşmelerimizdi belkide. Belki de kuzuların gözlerinden akan yaşlara boğuldu zaman. İki büyük özlem kaldı o koca yüreklerde. Gökler birleşse okyanuslar boğardı belki de bulutları. Mavi bulutlarda koşturup duran kahverengi martılardık belki de. Hiç olmayacak bir duaya esir düşmüş iki koca yürek. Demagoji yapma şimdi bana. Serzenişte de bulunma. Benim kadar ben de suçluyum. Ölüm ölüm ölemez balıklar o okyanuslarda. Duygularımızı boğduk sadece. Kalplerimiz bolca su yuttu, nefessiz kaldı ciğerlerimiz ve hissedecek yer kalmadı. İki ayrı dünya kaldı o büyük özlemlerde. Kurulan hayallerin dibine beton döküp attık denizlere. Deniz atları koştu imdadına umutların lakin nafile. Son karar bunlar. Ben acıdan beslenmem aslında ama sokak arası giriyor duyguların arasına. Bir ses geliyor tenhadan ve kollar havada. Tokuştur bardağını benimle ve bu gece de oralet içelim sessizce. İki koca şarkı kaldı o ayrı dünyalarda. Bi reklam arası vermiştik aslında. Bu kez reklam arasından ziyade filmi bitirdik. Hatta bitmeyen filmi izlemek için içimizde istek kalmamışken televizyonun fişini çektik. Hala fakir edebiyatı ile televizyon deyişime kızma. İki dev başlangıç kaldı o koca şarkılarda. Saniyelerini sayardık gülümsemek için. Bi peri masalı bu, iki saniye önce olursa o şehveti yakalayamayız. Aç kapıları vücudumda yangın var. Bir damla akar alnımdan. Sen severdin. Ben ise senin gülüşünü belki. Kalp çarpıntılarımdan çok dudakların yorardı kalbimi. İki katlanılması güç hüzün kaldı o dev başlangıçlarda. Ne derdi şair: Hani derler ya ben sensiz yaşayamam diye, işte ben onlardan değilim. Ben sensiz de yaşarım; ama seninle bir başka yaşarım. Yaşadık günlerce habersiz, mutlu ya da mutlu gibi görünerek. Ben burdayım. Nazım abiye selam ve saygılarla. Son bıraktığın yerde bekliyorum Ay ile. Gidemem katlanılması güç hüzünlere. İhaneti kaldıramaz hüzün. Kaldı gözlerimde iki fotoğraf, hala aynı sayfalarda. Yerleri değişmemişken biz değiştik. Herkes artık özgür ama yastıklarda tutsak.
Bu yazıyı bitirmeye kalem yetmez ama iki insan yeter.
