Kaybolan benliğimin külleri avuçlarımda birikti. Tutamıyorum, tutunamıyorum düşlediklerime.
Uçurumun kıyısında gözyaşlarım. İntihara meylim dudaklarının arasında.
Heyecanımı çaldırdım son bakışında. Bıçak sırtı duygularım. Sağım solum kan kuyusu. Fışkırıyor damarlarımdan nikotin.
Engellerimin istisnasını kovalıyor düşüncelerim. Egoizmin çıraklığında dünya.
Yaşamak, bir solukta evreni içime çekmek kadar zor. Su kaplumbağaları kıyılarımda boğuldu.
Sesini duymuyorum kuşların. Kulağımda kulaklık. Yürüyorum umursamazca. Gökkuşağının bittiği yerde karanlık.
Düşündüklerimin tek kelimesini hatırlamıyorum ya da hatırlamaktan kaçınıyorum.
Adımlarım yavaş, kaldırımlara sığınıyor sessizliğim. Evim yok, üzerimi gökyüzü örter.
Yıldızlar uzak değil, tırnaklarımın ucunda. Hayallerim, kelebeklerin ömrü kadar.
Kırgın değilim. Mutluluğa çıkan kapılarım kilitli. Anahtara ihtiyacım yok, ama yorgunum.
Omzumda sonbaharın yükü. Güller kuru, yaprakların dökülmüş. Kendimi arıyorum.
Ben kimim, ne yapıyorum, neler yaşıyorum? Gerçekten bu ben miyim? Sorgulamalarım çoğalıyor. Kafamın içinde beş kişi.
Hedeflerimde oklar birikmiş. Kanatlarım kırık, boş bakışlarımdan anlam çıkarma. Çaylar benden, demlenelim hadi.
Nefes alırken ciğerlerim yetersiz. Kalemim mürekkep damlatıyor. Kağıdımda damlalar birikmiş. Kelimeler kanatlandı.
Umut, küçük bir kız çocuğunun gözlerinde. Elimden tut Tanrım. Sakinleşmek için dinlemeye ihtiyacım var.
Sigaramın dumanı yetersiz. Dindar değilim, dinsiz de sayılmam. İki ucun arasında gidip gelen vicdanım.
Zihnim uyuştu. Göz çukurlarım kararıyor. Kurtar beni kendimden. Topluca girin fikirlerime.
Hadi bağırın: Gül Lan!
[zombify_post]
2 Yorum
bu kafa karışıklığından hiç çıkamayacağız da hani unutturan anlarımız olacak. Hah işte o anlardaki duyguyu merak ediyorum. Meşguliyet duygusu. Merak ettiğim şey olayında değil, tanımında, betimlemesinde.. Misal; “Evet, şuan meşgulüm batak oynuyorum” hiç bişe düşünmüyor, tek ders bi an sayılar ve koz.. Uzatılabilir bi meşguliyetti bu en basitinden. Veya ben kod yazarım, tek düşündüğüm o an kelimeler ve değerler.. Yani meşguliyet insanın konsantrasyonunu tek bi yöne doğrultur ve çoklu düşünmekten alıkoyar. Bilinmeyen bişey de var ki meşguliyet sonrası yöneldiğin diğer işi de çok dikkatli yaparsın. Çünkü dikkatini de depolamışsındır. 7×24 sevdiğimiz bi iş elimizin altında olmalı ki, onla vakit geçirip stres atmalı, kafamızdaki boşaltmalı, konsantre kasmalıyız.
Bu yazdıklarımın hepsi senin yazınla bende uyanan fikirlerdi. Beni öyle bi sokağa soktun ki yazının içinde, geri çıkamadım Selçuk
Çıkmaz sokakta ya da ucu bucağı görünmeyen bir sokakta olmak sana kalmış Hakkı. Karar senin anlam karmaşası ya da zihinsel kargaşalarınla yaşamak seni mutlu ya da mutsuz edebilir. “Şuan ne yapıyorum ben.” dediğinde kendine net bir cevap verebiliyorsan planladığın yoldasın demektir. Veyahut tam tersi “Çok fazla düşüncenin tutsağı oldum, rastgele yaşıyorum.” dersen o da planlamalarına uyamadığını ve değer yargılarının öncelik sıralamasında seni çelişkiye düşürdüğünün göstergesidir. Tabi kimileri için plan çok önemli iken kimileri için rastgele yaşamanın verdiği ayrı bir haz vardır. Karar senin kardeşim. İstersen dünden bugünü hesaplayıp yarını yaşarsın, istersen kafandaki çoklu mecliste bugüne yetişmeye çalışırsın.