Güçlü Bir, İki ve Daha Fazla Umut…

Parmak ucumda yürüdüm
Çünki sessiz olmam gerekli idi.
Sessizce ağladım sebebi
Savrulan parçama en iyi gelen ben idim
Bir çatırtı düştü kalbime bundan çok önce
Sebebi doyamamıştım bir sevgiye
Hissederim acılı ağrısını halen
Bir buruk bakış kaldı o günden, emanet bir oturuş
Hiç söylenmemiş sözler,
edilmeyen, edilemeyen sohbetler
Bir engel kaldı, kalkması zor bir taş
Onunla konuştuklarım konuşmadıklarımdan azdır.
Sevgim gösterdiğimden fazla, keşke…
Var çeşitli baş etme yöntemlerim
Küçüktüm kitabı karalardım, büyüdüm resim çizdim.
Sonra fotoğraf çekmeye başladım. Sürmektedir halen uğraşılarım.
Sonra ürktüm, bir gece vakti ansızın uyandım.
Oturdum o halimle, elime bir de kalem alıp üstüne şiir yazdım.
Oldu işte, bir şiir, şiirler; düşünsel, eleştirel, toplumsal yazılar çıktı ortaya.
Acı veya tatlı nefeslerim,
Dertlerimin, sevgimin size arz edilen bir kısmı
Tüm bu ortaya koyduklarımdan öte bir şey var ki o öyle güzel öyle derin çokça bağlayıcı
Adı:Benim Umudum.
Nasıl dolar yüzüm tebessüm ile
Nasıl başka atar kalbim hissedince
Çok şükrediyorum çok.
Bu umut ki; kişilere değil, eşyalara değil, dinlere değil
Kendime inanmışlığın umudu bu. Yazılarımı yazdıkça şunu fark eder oldum
Acıyı, korkuyu, öfkeyi betimler iken
Bu duyguları yoğun hissedenlermiş kıymet bilenler
Mutluluğun, huzurun, sevginin kıymetini
Çünkü insan bir başkasına ihtiyaç duyan bir hayvan.
Saygılar ve selamlar dostlar.