Sana ne sıcak bakarmışım aslında. Gözlerinin içine bakardım, hatırlar mısın? Gözlerinin içinde öyle bir şey vardı ki beni kendine çeken. Gözlerinin içinden daha geride senin kendi cehenneminde nasıl yandığını gördüğüm içindi galiba. Seni o cehennemden çıkarmak istemek miydi; mutluluk denilen şey aceba. Bilmem, ben bunu seninle yaşamaktan keyif alıyordum. O cehennemden adım adım her ilerleyişinde benimde içimde bir parça ısınma oluyordu. Seni kurtarmak veyahut kendimi kurtarmak içindi belki de bu kadar çaba. Sonra farkettim galiba bende. Seni o cehenneminden çıkarmak isterken ben yanıyordum be. Bir kere şikayet etmedim, yanlış anlama edecekte değilim. Aynı sıcaklığı, yangını veya o tarifsiz cehennemi görebilecekler mi aceba?
1 Yorum
Hayır. Çünkü kadın denen yaratık gördüğüm kadarıyla teferruatta bu kadar kaybolmuyor bir noktadan sonra. Kendi panzehirini icat ettikten sonra artık şeyler eski değerlerine sahip olmuyor. Aslında bu gayet iyi, olması gereken. Biz saçmalıyoruz bence. Hayatın mekanik olması bizim şiddetle isyan ettiğimiz bir nokta ama bazı durumlarda bu yaşamın kendisi için bir zaruriyet. Bütün bu civcivli duygular ve onların enfekte ettiği bünyeden çıkan sözler ise o “mekanizma” nın ürünü. Hayatı yaşarken bu iki yaratık birbirinin kahrını rahat çekebilsin diye yapılmış. Yoksa onun gözleri taa içine girip neler döndüğünü gördüğün bir aleme dönüşmezdi.
Sevinçlerimiz bile…