@seyyah – o kadar çok boş insan var ki, iki yüzlü, yavşak, karaktersiz… Ne yar var ne dost kalbe dokunan. Öyle olunca boşluğun çok daha fazla hissediliyor…
Hayat güzeldi ama gelecek bulanıktı. Ben bulanıklaştırdım geri de düzeltemedim. Çareyi kaçmakta buldum. Kötü ettim.
Peki şimdi ne olacak?
@hudavendigar + "Olan oldu
Bize de oturup seyreylemek düştü"
@seyyah – Öyle oldu. Seyrettim her bokun oluşunu. Uzaktan uzaktan elibağlı şekilde, duyarak görerek acı çekerek..
@hudavendigar + Sana gitme dedim beni niye dinlemedin?
@seyyah – kardeşim bu soruyu ben kendime sormadım mı sanıyorsun? Sorduğumda şunu farkettim hep kendimi kandırmışım "herşey iyi olacak" diye, hep demişim geleceği, okulu halledekte bekleyen bekler bizi zaten. Topu topu iki sene her gün görüşsek internet üzerinden kafi olur heralde.
Herkesle gene iletişim halinde, sohbet muhabbet diye diye kendimi kandırmışım.
Diz dize oturmadıktan gayrı hiçbişeyin aslını bilemezmiş insan. Gerçekleri, anlatılamayanları duyamazmış, senin boşluğunu başkaları ile kapatmaya çalışırlarmış, yeni alışkanlıklar, yeni arkadaşlıklar, yeni dostluklar…
Ben bu tecrübelerin hiçbirini istemedim. Öğrenmez olaydım cahillik mutluluktu. İnsan öğrendikçe/tecrübe ettikçe yüzü düşüyor, gülemez oluyor.
Bir yandan da iyi öğrenmişim kendimi keşfetmişim. Zamandan ve mekandan uzaklaşsam da amacıma, hayalime nasıl sıkı sıkı sarıldığımı görebildim. Dostluğun kıymetini bildim. Mutluluğun kıymetini üzülünce anladım.
