Destur

Gün oldu güldük, gün oldu inadına ağladık. Yaşadık, yaşayabildiği iz kadar uçurumlarda. Az çekmedik kederi, yokluğu, özlemi. Karamsar olma şimdi kendince. Mecnun gezdi ovaları, bayırları, çölleri. Ne çıkar ben çıkabilsem kafamın içindeki karanlıklardan. Denedim mi? Koştum mu sabahın ilk ışıkları kıyılara vurana kadar? Bilmem, kollarım sarabildi mi gökyüzünü? Yetişti mi feryadım yolları aşıp sana? Yanlışlar yaptım hayatım boyunca. Gözümün önünde canlanır bazen kırdığım insanlar. Geri çevirebilir miyim günleri, anları? Kimini sözlerimle, kimini hareketlerimle, kimini söylemediklerimle kırdım, üzdüm ben. Destursuz yanına erişmeyi bırak, destur alsam kovalarsın beni. Dudak ucuyla gülümseme şimdi. Kendime ettiklerimi anlatmaya satırlar yetmiyor. Bencil olduğumu düşündüğüm anlar oluyor. Doğru bazen bencilim. Değer verdiğim şeylerin sayısı bile azalıyor çoğu zaman. Hatta canlı bir varlığa değer vermemek için kendime sınır bile koyduğum oluyor. Yapabiliyor muyum sence? İki dünya, bir ben. Yaşadıklarımdan ders çıkarmak çok yorucu geliyor bana. İstemiyorum artık değerlendirmeleri, tecrübeleri VS. Ben yaşamak istiyorum artık düşünmeden, umursamadan, dizlerinde. Duygulandım şuan. Ellerim dizlerimde, gözlerim duvardaki tabloya takılmış durumda. Sigaram masamda, elimi uzatıp yaktığım anda gözlerimden damlalar dökülür mü? Denemekten kaçıyorum. İnancımı kaybetmiyorum. Mutlu veya mutsuz olmaya bir süre ara verdim. Hep kendimde bulduğum kusurlar var. Hani diyor ya "kendim ettim, kendim buldum" diye, hep farkında olabilsek keşke. Keşkeleri çoğaltmasak. Gülümsesem gökyüzüne, görür müsün gece ay ışığında bulutların arasında. Bir silüet belirir mi gözlerinde? Akan gözyaşlarını silebilir miyim buluttan ellerimle? Sen ağlama. Ben kıyamam. Gece ile gündüz arasında düşlerim seni. Dokunamam belki ama hayal kurarım. O da mı yasak? Küfür etmem kurallara, belki uymam isyan ederim ama etmem. Bir şarkı daha dinleyelim beraber. Ellerimizde sigaralar, dumanı dudaklarımızdan çıkarken.