Biz aynı limonun farklı dallarıyız be

Biz aynı limonun farklı dallarıyız be. Sen ekşi olansın ben ise tatlı. Ekşi olana herkes aşina ama tatlı olanı bilmeyen bile var. Ama biz hissettik be, limon olduğumuzu bi an için hissettik. Yaşadık anlıyor musunuz? Biz yaşadık. Bunca yalanın, dolanın, imkansızlığın, ihtimalsizliğin ve uzak kalmışlığın içinde biz yaşadık ya. Çok mutlu olduk biz. Çok güzeldik ya. Soracaksınız demi o malum soruyu: Ne oldu? Bahçıvan vardı be. Bize ayrı ayrı gözü gibi bakan. Üzerimize titreyip sürekli ilgilenmeye çalışan. Bizle vakit geçirmekten keyif alan. Bir o kadarda bize içten içe aşıkmışçasına duygular besleyen. Yine aklınızda o malum soru: Ne oldu?

Kendi bencilliği içinde vurdu makası bize…

Daha ne olsun dostlar. Bahçıvan bizim hissettiklerimizi hissedemedi. Biz o kadar güzel, o kadar mutluyduk ki bunu kendine yediremedi be. Kendi duyguları için bizim duygularımızı hiçe saydı. Yaşadıklarımızı, hissettiklerimizi anlamadı. Dinlemedi bile. Kendi bencilliği içinde vurdu makası bize… Ayırmak istedi bizi. Cesurca bir iş yapmışcasına kabarmıştı bahçivan. Bizi üçe ayırmıştı. Lakin bir gerçek avazı çıktığı kadar bağırıyordu: Korkak bahçıvan, korkar bahçıvan. Evet bahçıvan bu üçlünün korkağı olmuştu. Çünkü kıskançlıktan ölüyordu ve bunu hazmetmek yerine korkakça bizi ayırmıştı. Dilinizin ucunda yine bir soru var değil mi: Ne olacak şimdi?

Belki… Belki tohumlarımız yeşerecek bir gün.

Olacaklar basit aslında. Biz ayrılmışlığın acısını çeke çeke her özlemde biraz daha kuruyacağız. İçimizde tarifsiz alevler yükselecek. Suyumuz yavaş yavaş bu alevlerde çekilecek. Ama umudumuz hep yeşerecek. Bir tohum olacak umudumuz. Belki… Belki tohumlarımız yeşerecek bir gün. Belki… Belki yine buluşup yaşayacağız, hissederek yaşayacağız. Cesurca, bahçıvana inat yaşayacağız. Sorunuzu duyar gibiyim: Peki ya bahçıvan? Bahçıvan bu üçlünün kaybedeni oldu dostlar. O korkaklığı yüzünden, kıskançlığı yüzünden, bencilliği yüzünden kaybetti. Emek verdiği, çok sevdiği bizi kaybetti. Onun hayatında biz bir daha olmayacağız. O kendi yalnızlığına, mahkum etti kendini. Biz ise hep bir umutla bekleyeceğiz. Umudumuzla kazanmaya devam edeceğiz. Elbet bir gün buluşacağız, Zeki Müren yanılmış olamaz… Öyle değil mi???