Dalga seslerini özledim aslında biraz.
Sessizliği, huzuru, biraz da umudu özledim.
Bunlar benim lügatımın kapak ismi. Bu yüzden her iç çekişte bu dünyaya karbondioksit salıyorum.
Köreltiyorum içime çektiğim ne varsa. Çünkü bir nefeste yaşayıp bir nefeste veriyorum.
Dokunduğunda kırılacak bir vazo gibi özlemimde emanet duruyor.
Kırılmayı, parçalanmayı istiyor.
Her düşüşte dizleri kanayan, yaralarını gizleyen bir çocuğun düşünceleri kadar temiz aslında bu istek.
Ne yaparsan yap, o çocuğun koşuşturmalarını durduramazsın.
Bazı şeyler durmaz, bazı şeyler koşmaz. Anlaman gerek güzel yürekli kardeşim.
Bazı şeyler asla değişmez, değişemez. Çünkü bir çocuk koşmadan nasıl büyüyemezse.
Bende içime çektiklerimi köreltemezsem, tüketemezsem yaşayamam.
