Kınından bir bıçak çekiliyor,
kızarıyor göğümüz aniden.
Gözlerime kan mı doldu yoksa?
Tanrılar
lanetliyor sanırım insanları,
İnsanlar kadınları,
Kadınlar çocukları.
Kırıntılanan son güneşin ardından
Kükürt kokusuyla başlıyor her şey.
Kav ateşle
Ateş mumla
Mum benimle müsemma.
Bir kuğunun gözyaşından
Ansızın çekiliyor sedasız ruhum.
Yemyeşil göletlerin dibinde boğuluyor,
Yemyeşil göletlerin dibinde var oluyorum.
Siştina şapelinden uğultular yükseliyor,
Taa Ayasofya’nın kubbelerine.
“Homo homini lupus”
Göğsümden hançerliyor beni Brütüs,
Tam yirmiiki kere canlanıyor,
Tam yirmiüç kere ölüyorum.
Koynuna giriyorum gecenin usul,
Yorganlar çekiyorum çıkmaz sokaklara.
Gün doğmadan neler doğar diyorlar,
Susuyorum.
Susmamak için kaynıyor içim,
Susmak için çırpınıyorum.
Saçlarını okşuyorum tan yerinin,
Yine bir kızıllık var ufuklarda.
Naralar duyuyorum sokaklardan,
Yine bir gündoğumu,
Yeniden inşa edilen tragedya.
Acılar fışkırıyor topraktan
Kanlı, soğuk, aciz ve kımıltısız.
Cübbeler altından günahlar taşıyorlar.
Müşahhas bir delil bekliyor azizler
Öğlenin kavruk güneşi altında.
Sanki Antarktika’dan bir soğuk rüzgar,
Sanki ekvatordan bir ılık nevbahar,
Sanki Afrika’dan bir çöl katar.
Beklenen her şey âdemden ziya.
Oysa hangi melekten nurdur bu kandil,
Hangi ahlakındır bu çıra.
Kurşundan evvel yetişir Hızır,
Ya da celladın baltası düşmeden.
Ne pencerelerden bir ışık süzülür
Kudret helvalarıyla dolu soframlarımıza,
Ne de elinde asasıyla Musa girer avlumuza.
İkindidir vakit güneş elvedaya hazır,
Ben telaşlanırım aniden,
O ufukları kızartır.
Asidir gülüşlerimiz
Jurnaller yazılır dizi dizi,
Mavi kelebekler görürüm rüyalarımda,
Ölüm kokar her yanımız.
Bir mısra mısralarım,
Mısrasız kalır bakışlarımız.
Erir zaman avuçlarımızda,
Avuçlarımızı yüzümüze siler
Avuçlarımızdan dünyaya haykırırız.
Okyanuslardan ağıtlar işitirim
Elleri bağrında analardan.
Bir insan ölür,
Bir insan daha,
Bir daha,
Ne kadar çok insan ölür
Şafaklarında nöbet tuttuğumuz aydınlıklarda.
Ne kadar da çok ağıtlar yakılır
Bir el attığımız tabutların başında.
