Bir bilinmezlik vardı yüreğimin buz kesmiş kanadında. İçimde hiç bitmeyen sorgu sual.. Doğru mu yanlış mı.. Beklemenin çok zor olduğu bu asırda bekliyor muydu beni ? Sevmese 'nerede nasıl mutlu olacaksan, orada kal der miydi ? Bana şu sözüyle ilham olduğunu bilmiyordu bile ; " İnsanların kolaylıkla yapabildiği, mutlu olmak için çabaladığı her ne varsa kolay olan, bunu kafanda zorlaştırmadığın sürece, büyütmediğin an, dünyanın en mutlusu sen olacaksın. " Hiçbir zaman hissetmediğim bir şey hissettim. Bir düzenin varoluşu, bir hayatın başka bir hayatla varolup yaş alacak olması. Bir hayalim vardı küçükken, imkansız gördüğüm. Pencereye yakın bir köşede iki koltuk, gramafondan yükselen hafif hafif müziğin ahengi, dışarıda pencereye damlacıklarını bırakan yağmur, elimde kahvem, başımı sağ tarafa çevirdiğimde diğer koltuğun boş olmadığını görmek..
Hepimiz hayatın bir yerinde takılır kalırız, hayat devam eder, zaman akıp gider, günler peşisıra birbirini kovalar. Ama hiç kimsenin bilmediği görmediği bir şey vardır. Sen o hayatın o 'an'ında takılı kalmışsındır. Kimisi güzel anılarda, kimisi çaresiz kaldığı zamanda, kimisi mutsuz olduğu bir günde. Ben ise bir temmuz akşamında takılı kaldım. Yüreğime bir umut cemresi düştüğü ana hapsolmak istedim. Hiç bitmeyen içimdeki hesaplaşmanın sonunu getirmiş ve imkansızı imkanlı kılmıştım. Tüm hayaller gerçek olmayı hak ediyordu ve biz bunu başarmıştık. Biz hayalimizi gerçekleştirmemiştik, o hayal bizi ele geçirmişti ve bizi biz yapmıştı. Biz olmaya..
