Ne başarı ne de mutluluk hissettirmiyor bi “acı” gibi. Ne kadar doğru söylemişler dibe battığın kadar ilerleyebilirsin diye. Ve insan olduğunu yalnızca gerçekten acıyı hissettiğinde anlarsın.
Acı ile sallantılı bi şekilde büyürken daha mı keyif alır insan?
Ne gerçekten durağanlaşmak istediğimi biliyorum ne de eski zamanıma dönüp zamanın nasıl aktığını bilmediğim işte o yolculuğa çıkmak…
Ruhum için herkesin dediği gibi yaşlandı demeyeceğim. O hala içimde hem o gencecik içli haliyle hem de yeni durgun çocukla birlikte ama korktuğum şey kendim. Çünkü ikisininde beni bırakmasını istemiyorum. Olur da biri aradan çekilirse işte o zaman olabileceğim kişiden korkuyorum..
Ne tatlı bi hüzün var ne de tatlı bi mutluluk..
Kararsızlıkta kalakalmanın getirdiği durgunluk..
Düğümlenmişçesine..
[zombify_post]
