Açtı gözlerini
İlk gördüğü şey gökyüzündeki karanlıktı. Sırtındaki ıslaklığı hissetti, kafasını çevirdi. Bir nehrin kenarında yapayalnızdı. Rüzgar tenine vuruyordu. Hoşlandı kımıldamadı. Neden burayım? Nasıl geldim buraya? dedi. Gökyüzüne döndü. Yıldızları gördü. Parladıklarını sessizce görebilmek için geldiğini anımsadı. Karanlığı, parlayan yıldızlar neden aydınlatamıyordu? Gözünden akan bir damla yaşla birlikte düşünmeye başladı..
Hayatı anladığını bilmiyordu. Oysa ki bu gözyaşlarının başka hiçbir açıklaması olamazdı. Hiçbir zaman kalbinde ruhunda köleliğe yer vermezdi ama ilk defa gözyaşlarının kölesi olmuştu. Sanki onun gözyaşları aktıkça içinde tarif edemediği bir bağımlılık doğuyordu. Beslemek istiyordu doğan duygusunu. Belki tüm bu koşuşturmasının arasında sarılıp sıcacık kalabilirdi onunla. İçinden bir ses başını kaldırdığı anda geri ineceğini biliyordu.
Düşünüyordu. Kalbinden silemediği duygularını beyninde döndürüp git gide daha önce hiç girmediği sokaklarda kayboluyordu. Kaçmak istiyordu. Kaybolduğunu anlamıştı. Bir nehrin kanarında olduğunun farkında değildi. Koşar adım kaçışlarını düşündükçe atığı her adım beynine vurulan bir sopa gibi acıtıyordu. Düşünmek istememesinin ardında koca bir hayat vardı. Hislerini, düşüncelerini, duygularını silip atmak istediği bir geçmişi vardı.
#2 Yakında..
[zombify_post]
