Birbirimiz için, bir birim iz bırakıp ve sonucunda bir birimiz diyebileceğimiz o kadar çok şey varken; bıkmadan, usanmadan üzüntülerimizi diğerlerine aktarıp, mutsuzluklarımızdan yine onları sorumlu tutuyor olmamız, dünyanın bize “Birlikte yaşamak zorundasınız ve birlikte yaşamak için birlikleri bozmak zorundasınız.“ deme şeklidir. Yahu bu sevginin herhangi bir hali insanlığı yüceltebilecekken, nefretimizle neden küçültüyoruz zaten tek başına küçük olan insanları? Halbuki o insan belki yalnızlaşma sorunsalını çözdüğü gün, birlik olduğu insanlara aydınlık saçacak ve karanlık olan dünyamızı bir nebze de olsa aydınlatacak. Sustuğunda “Susuyor!“, konuştuğunda da “Konuşuyor!” diye yaftaladığımız insanların bir gün susmadan ya da konuşmadan önce üç bin altmış yedi kez düşünecek olmasının sebebi, bizlerin o güzelim kibri olacak. Halbuki sustuğunda ya da konuştuğunda yıldızlar daha parlak olacaktı ve insanlık yine bir basamak daha yükselecekti. Bu durum insanlıkla alakalı bir durumken, biz kin ve kapris tüm kılcal damarlarını sarmış, güzel insanları neden ilgilendirmesin ki ? Sonuçta bu güruhun bir parçası olmalıyız. Herhangi bir şekilde özel bir gücümüz varsa, şayet eminim ki bunun bize veriliş amacı da bireysel kaprisimize level atlatmak değildi. Her ne şekilde olursa olsun iki kaşımızın altında, iki şahane gözümüz varsa ve bizler de ses tellerimizle hayvanların aksine güzel serzenişlerde bulunabiliyorsak, bu durum bizi muhakkak bu güruhun bir parçası yapacaktır. Ve artık birbirimiz için bir şeyler yapmaya başlamazsak: insan olarak, insanlığın kanseri olacağız. Üzücüdür ki, kanserin henüz bir ilacı yok,kapris ve kinin aksine.
not: Sevgi ve türevleri birer kin aşısıdır.
