Bu büyük kayboluşumun peşinde kendimi bitap düşmüş hissediyorum. Şarjdaki telefonum %100 dolu gösterirken onu şarj cihazından ayırdığımda %97 ‘ye düşmesi beni o %3 ‘lük bölüm kadar şanslı kılıyor.
Hayatımı çoğunlukla bir figüran gibi yaşadığımı düşünüyorum. Çatı katındaki odama girdiğimde karşımda duran balkonumun kapısından çıkıp etrafı izliyorum sadece. Kendimi başrol olarak gördüğüm bu odada cümlelerimin doğuşu kadar küçüğüm. Hayatımda kendi kararlarım diyebileceğim çoğu şeyi önceden kurgulanmış olarak gördüğüm anları yaşıyorum. Bunlara ister gelenek-görenek deyin ister toplumsal baskılar ya da kurmacalar. Ne farkeder benim diyemedikten sonra.
Yaşadığım için mutluyum, yürüdüğüm, koştuğum içinde. Hasta olabildiğim için bile mutluyum demek isterdim ama söylemek istediğim tek şey şu: SİKTİR BE!!!
Bu da benim düşüncelerimin bittiği daha doğrusu genel düşüncelerin başladığı yeri işaret ediyor. Korkuyorum. Evet evet, korkuyorum. Neden korkuyorum biliyor musunuz? Bu çarkın bir parçası olmaktan korkuyorum. Figüran olarak yaşamımın devam etmesinden korkuyorum. Bana dayatılan gerçeklikleri kabullenmekten korkuyorum.
Hayatımı Ay’ın kayboluşuyla Güneş’in doğuşu arasına sığdırmaya çalışan ben, bu varsayımların hepsinden sıkıldım artık. Cehennemin derinliklerinde kaybolmaları dileğiyle. Gözlerimi açtığım her sabah beni mutlu edebilecek tek şeyin o lanet olası sigaradan bir duman almak olması bu durumu ziyadesiyle açıklıyor sanırım.
Kendime söylemek zorunda bırakıldığım yalanların da canı cehenneme. Sizlerin huzurunda kendimden “Özür Diliyorum”. Sen bu değilsin ama bunlara seni inandırmak zorundayım…
[zombify_post]
